Siatkówka jest kluczową strukturą w oku, która odpowiada za wykrywanie światła. Ta cienka warstwa tkanki znajduje się w tylnej części oka i składa się z komórek wrażliwych na światło znanych jako fotoreceptory. W siatkówce znajdują się dwa główne typy fotoreceptorów: pręciki i czopki. Pręciki są bardzo wrażliwe na światło i są odpowiedzialne za widzenie w warunkach słabego oświetlenia, pozwalając nam dostrzegać odcienie szarości w ciemnych środowiskach. Z kolei czopki odpowiadają za widzenie kolorów i najlepiej działają w jaśniejszych warunkach oświetleniowych. Skoncentrowane są w dołku plamkowym, małej zagłębieniu w siatkówce, które stanowi centrum naszego pola widzenia, gdzie ostrość wzroku jest najwyższa.
Siatkówka przekształca światło wpadające w sygnały elektryczne, które następnie są przesyłane do mózgu za pośrednictwem nerwu wzrokowego. Ten niezwykły proces rozpoczyna się, gdy światło wchodzi do oka przez rogówkę, przechodzi przez źrenicę i przez soczewkę, która pomaga skupić światło na siatkówce. Gdy światło dociera do fotoreceptorów, wywołuje reakcję chemiczną, która przekształca światło w impulsy elektryczne.
Co więcej, siatkówka zawiera wiele warstw neuronów, które przetwarzają informacje wizualne, zanim zostaną przesłane do mózgu. Oprócz fotoreceptorów, składa się z komórek bipolarnych, komórek zwojowych i komórek poziomych, które odgrywają ważne role w udoskonalaniu i przekazywaniu danych wizualnych. Ta złożona struktura umożliwia szeroki zakres percepcji wzrokowej, od wykrywania ruchu po interpretację kolorów i kontrastów.
Co ciekawe, siatkówka jest również znana z możliwości adaptacji do różnych warunków oświetleniowych poprzez proces zwany adaptacją do ciemności. Zjawisko to pozwala naszym oczom dostosowywać się z jasnych do ciemnych środowisk z biegiem czasu. W ciemnych sytuacjach pręciki stają się bardziej aktywne, poprawiając naszą widoczność nocną. Z kolei w jasnym świetle czopki przejmują kontrolę i pozwalają nam dostrzegać kolory oraz drobne szczegóły. Ludzka siatkówka jest cudem inżynierii biologicznej, odgrywając fundamentalną rolę w naszej zdolności do interakcji z otaczającym nas światem.