Największym księżycem Saturna jest Tytan. Tytan jest szczególnie fascynujący z kilku powodów. Po raz pierwszy zidentyfikował go holenderski astronom Christiaan Huygens w 1655 roku i jest to drugi co do wielkości księżyc w Układzie Słonecznym, który przewyższa nawet rozmiar planety Merkury. Tytan ma gęstsza atmosferę niż Ziemia, w której dominującym składnikiem jest azot z domieszką metanu. Atmostfera nadaje mu mglisty pomarańczowy wygląd, gdy jest obserwowany przez teleskop lub statek kosmiczny, co czyni go jednym z niewielu księżyców w naszym Układzie Słonecznym z istotną atmosferą.
Jednym z najbardziej intrygujących aspektów Tytana jest jego powierzchnia, która ma rzeki i jeziora z ciekłego metanu i etanu. Ten obiekt niebieski był porównywany do wczesnej Ziemi z powodu swojej złożonej chemii organicznej, zamkniętej w surowym, zimnym środowisku. Misja Cassini-Huygens, która rozpoczęła się w 1997 roku i zakończyła w 2017 roku, znacznie poszerzyła naszą wiedzę o Tytanie. Sonda Huygens z powodzeniem wylądowała na Tytanie w styczniu 2005 roku, dostarczając cennych danych na temat jego powierzchni i atmosfery.
Oprócz wyjątkowych cech klimatycznych i geologicznych, Tytan oferuje ekscytujące możliwości dla astrobiologii. Naukowcy spekulują, że warunki panujące na Tytanie mogą sprzyjać niektórym formom życia, choć bardzo różnym od ziemskiego życia z powodu zimnego i bogatego w metan środowiska. Perspektywa podziemnych mórz z ciekłą wodą może również wspierać możliwość istnienia form życia pod jego grubą skorupą.
Ponadto Tytan odgrywa kluczową rolę w zrozumieniu szerszych procesów rządzących atmosferami planetarnymi i ewolucją księżyców w naszym Układzie Słonecznym. Jego badanie nie tylko oświetla samego Saturna, ale także procesy, które mogą mieć zastosowanie do egzoplanet i ich księżyców w innych układach słonecznych, co czyni Tytana niezwykłym obiektem badań w naukach planetarnych.